ขนแร่เป็นแหล่งของการปล่อยฟอร์มาลดีไฮด์ในอากาศซึ่งเป็นพิษ อย่างไรก็ตามหน่วยงานของรัฐที่ควบคุมการผลิตฉนวนนี้เชื่อว่าความเข้มข้นของมันไม่เกินมาตรฐานหากมีการปฏิบัติตามข้อกำหนดทั้งหมดของการใช้งาน
การผลิตขนแร่เพิ่มขึ้นทุก ๆ ปีเนื่องจากความต้องการใช้เป็นวัสดุฉนวนความร้อนและเสียงกำลังเติบโต อย่างไรก็ตามแต่ละประเทศในแบบของตัวเองจำแนกระดับของอันตรายจากขนแร่กับมนุษย์ ด้วยความระมัดระวังอย่างยิ่งเยอรมนีใช้เส้นใยแร่ในการก่อสร้างอาคารที่พักอาศัยโดยพิจารณาว่าเป็นอันตราย ในตลาดวัสดุก่อสร้างขนแร่มักจะเรียกว่าขนหินแม้ว่าคำนี้จะซ่อนฉนวนทุกประเภท
อันตรายที่อาจเกิดขึ้นของแต่ละสปีชีส์คืออะไร
ขนแร่หมายถึงเส้นใยที่ทำจากวัสดุเช่นแก้วหินตะกรัน ขึ้นอยู่กับวัตถุดิบมันถูกเรียกว่าตามลำดับขนใยแก้วตะกรันหรือหิน (หินบะซอลต์)
80% ในการผลิตใยแก้วมีเศษแก้วแทนนอกจากนี้ยังมีหินปูนและโซดาเอทิบอร์และทราย ข้อเสียเปรียบหลักของวัสดุที่ได้รับคือความเปราะบางและเปราะ ในกระบวนการนี้อนุภาคที่เล็กที่สุดของใยแก้วสามารถทะลุผ่านได้ง่ายไม่เพียง แต่ใต้เสื้อผ้าเท่านั้น แต่ยังอยู่ในทางเดินหายใจด้วย ดังนั้นเพื่อความปลอดภัยควรปฏิบัติงานโดยรวมให้ครอบคลุมใบหน้าด้วยเครื่องช่วยหายใจและแว่นตา เสื้อผ้าไม่อยู่ภายใต้การทำความสะอาดและล้างในภายหลัง
พื้นฐานของขนตะกรันเป็นตะกรันเตาถลุงซึ่งมีแนวโน้มที่จะสร้างสภาพแวดล้อมที่ก้าวร้าวสำหรับโลหะเนื่องจากความเป็นกรดที่เหลือ เส้นใยขนสัตว์สลากไม่เปราะน้อยกว่าใยแก้ว
ขนหินทำจากหินในกลุ่ม gabbro-basalt เส้นใยของมันสามารถทนต่ออุณหภูมิสูงถึง 1, 000 องศาแม้ว่าสารยึดเกาะจะมีเพียง 250 เท่านั้น แต่ก็ไม่ได้มีความคมชัดเหมือนในสองกรณีก่อนหน้านี้ดังนั้นขนหินจึงมักถูกใช้เพื่ออุ่นผนังและหลังคาในอาคาร
แต่นอกเหนือจากความเปราะบางของเส้นใยแล้วอันตรายที่อาจเกิดขึ้นต่อสุขภาพของมนุษย์ตามองค์กรต่อสู้เพื่อความสะอาดทางนิเวศน์ของที่อยู่อาศัยนั้นอยู่ในคุณสมบัติของสารก่อมะเร็งของเส้นใยขนแร่ ในการผลิตขนแร่มีการใช้สารยึดเกาะ - ฟอร์มัลดีไฮด์เรซินซึ่งสามารถปล่อยฟอร์มัลดีไฮด์ออกสู่อวกาศโดยรอบได้
